Als mannen in aanraking komen met hulpverleners, hebben ze zelf al veel moeite gedaan de problemen het hoofd te bieden. Naast het feit dat dit niet gelukt is, is het voor mannen extra pijnlijk dat ze er niet ‘in hun eentje’ zijn uitgekomen. Ze hebben dan het gevoel te hebben gefaald als man. In de hulpverlening heeft men doorgaans weinig aandacht voor man-eigen gevoeligheden en krenkingen rond de acceptatie van falen en het accepteren van hulpverlening. Hulpverleners zijn doorgaans gefocust op het bespreekbaar maken van de onmacht van de cliënt en daarbij is de gerichtheid vooral op de relationele kanten van de problemen. Vaak wordt voorbij gegaan aan de verschillen hierin tussen mannen en vrouwen. Mannen lijken vooral behoefte te hebben aan bevestiging van hun autonomie en het hebben van controle, terwijl vrouwen meer gericht lijken te zijn op gelijkwaardigheid en verbinding. Daarnaast lijkt ook de huidige uniforme diagnostiek (DSM IV) geen onderscheid te maken tussen mannen en vrouwen met betrekking tot eigenaardigheden, gedrag en bejegening. Bij mannen is het bijvoorbeeld goed om te weten dat heftig gedrag een van de typische mannelijke reacties is op stress. Dit kan betekenen dat klachten van mannen nogal eens schuil gaan onder ander, vaak heftig gedrag, zoals alcoholmisbruik, agressie, zich isoleren, etc., met het risico dat de eigenlijke problemen niet worden herkend en erkend. Daarom is het belangrijk dat hulpverleners zich bewust zijn van wat effectief is om naar mannen te zeggen en te doen in termen van bejegening en probleembeschrijving.
Mannenhulpverlening is een model, dat zich niet richt op oplossingen of veranderingen als specifiek doel, maar veel meer op contactherstel als grond voor het hervinden van zin en drijfveren. De aanname is dat mannen onder druk het contact met zichzelf (drijfveren) en anderen verliezen en zich terugtrekken in een letterlijk en/of figuurlijk isolement. Het hervinden van zin en drijfveren genereert veranderingen en oplossingen. Centraal in de hulpverlening staat het leren herkennen en erkennen van belangrijke (mannelijke) aandachtsgebieden, manieren van met stress omgaan en de daarbij passende bejegening in de hulpverlening. Eén en ander krijgt vorm aan de hand van thema’s als: mannen en isolement, mannen en agressie, mannen en arbeid, mannen en relaties, mannen en onmacht, mannen en seksualiteit, mannen en vriendschap, mannen en rouw.